De schaamte van een slachtoffer

Geloof me, want ik kan het weten: de eerste die de schone schijn ophoudt, is het slachtoffer zelf. Ook ik deed dat. Gedurende 20 lange jaren. Onder meer omdat ik dacht dat mijn man zou veranderen, want hij kon ook lief zijn. Hij kocht bloemen voor me, legde liefdesbrieven op mijn hoofdkussen en zei alle dagen dat hij van me hield. En dus kocht ik tijd, kneep mijn ogen stijf dicht en stelde het eindverdict uit. Het idee van een scheiding deed me te veel pijn en ik had al zo veel geïnvesteerd in de relatie dat ik niet wou loslaten. Bovendien was hij financieel afhankelijk van mij. Hij had me dus nodig en ik wou hem niet in de problemen brengen door hem met zijn koffer op straat te zetten.

Maar bovenop een hele waslijst redenen om te blijven, was het vooral schaamte die me tegenhield om te vertrekken. Ik schaamde me omdat …

● ik het even goed had willen doen als mijn ouders, maar daar faliekant in had gefaald;

● ik het huwelijk altijd als iets heiligs had beschouwd en onze relatie was mislukt;

● wij voor de buitenwereld een allerschattigst, verliefd koppeltje waren, maar ik in werkelijkheid doodongelukkig was en vanbinnen doodging;

● iedereen dacht dat hij zo’n charmante man was die me op handen droeg, maar hij achter de voordeur een hel voor me schiep;

● ik getrouwd was met iemand die me niet respecteerde, tegen me schreeuwde, me geen enkele nacht liet doorslapen en me constant angst inboezemde;

● ik nooit rechtreeks om hulp had gevraagd en hoe langer ik bleef, hoe moeilijker het werd om er met iemand een gesprek over te beginnen.

Gedurende 20 jaar zocht ik geen hulp en bleef ik hopen op beterschap die nooit zou komen…

Dit zijn de meest voorkomende redenen waarom slachtoffers blijven of zelfs terugkeren.