Over Triene-Mie

Ik ben de zevende van 10 kinderen en had het geluk op te groeien in een warm nest. Na mijn studies vertrok ik naar Japan, waar ik Engelse les gaf op een kleuterschool en aan de universiteit. Maar net voor mijn vertrek leerde ik Joseph kennen, een prins op een wit paard: lief, charmant, respectvol en oh zo romantisch. Na een jaar kwam ik terug uit Japan en trouwde met hem.

Het duurde niet lang voor hij mijn grenzen begon op te schuiven zonder dat ik het merkte en ik verstrikt zat in zijn web. Gedurende 20 jaar zweeg ik. Tot ik met de hulp van een vriend en mijn advocate met één kleine koffer in de hand vertrok om nooit meer terug te keren. Joseph slikte dit niet en stuurde een huurmoordenaar op me af. Ik ontsnapte ternauwernood aan femicide.  

Omdat ik uit ondervinding weet hoe moeilijk het is om over partnergeweld te praten, geef ik nu lezingen en interviews, en werk ik samen met organisaties. 

Als liefde overleven wordt -  de vele gezichten van partnergeweld’ (door Triene-Mie Le Compte en Anne Groenen, winnaars van de Emilie van Waveren Publieksprijs) is verkrijgbaar via de boekhandel of rechtstreeks bij uitgeverij Pelckmans

Surviving Love: The Many Faces of Intimate Partner Violence, is verkrijgbaar via
Standaard Boekhandel (België)
Amazon Nederland Amazon Duitsland Amazon Frankrijk Amazon Italië Amazon UK Amazon USA Amazon Australië Amazon Brazilië Amazon Japan

In dit boek vertelt Triene-Mie je haar levensverhaal. Ze neemt je mee naar een wereld die erger is dan fictie, en vertelt je hoe ze transformeerde van een sterke, onafhankelijke vrouw in een bang, onderdanig wezen. Twintig jaar later besloot ze dat dit niet haar hele leven hoefde te worden en nam ze haar lot in eigen handen.

In deel II biedt ze nuttige informatie aan iedereen die direct of indirect te maken heeft met partnergeweld, inclusief slachtoffers, omstanders, plegers en professionals.

“Hij sloeg me niet, dus ik bleef, in de overtuiging dat alles goed zou komen. Er kwam een ​​tijd dat ik niet langer de energie had om te vertrekken en uiteindelijk bleef ik uit angst. Pas twintig jaar later verzamelde ik mijn laatste restje moed en trok ik de deur voorgoed achter me dicht.”