35 redenen om toch te blijven

al was het maar voor even …

Slachtoffers van partnergeweld doen gemiddeld pas na 35 incidenten aangifte. Ikzelf stapte één keer het politiekantoor binnen. Het kwam niet eens tot een aangifte, want ik geraakte niet verder dan een bedremmeld: “Ik kom melden dat ik erg bang ben van mijn man en dat als ik dood word teruggevonden, hij me heeft vermoord”, waarna ik terug naar buiten liep.

Ik maakte veel meer dan 35 incidenten mee, maar ik had wel minstens 35 redenen om te blijven.
Wil je weten welke? Dit zijn ze:

1. Ik besefte niet dat het geweld was.
2. Ik kon geen woorden geven aan wat er in mijn relatie gebeurde.
3. Ik had al zo veel geïnvesteerd in de relatie dat ik de investering niet wou loslaten.
4. De hoop en het geloof dat hij zou veranderen was lange tijd onwrikbaar.
5. Ik legde een deel van de schuld bij mezelf.
6. Ik wou hem niet in de problemen brengen.
7. Mijn schaamte dat de relatie was mislukt was te groot.
8. Ik had geen zelfvertrouwen meer.
9. Ik leed aan het Stockholmsyndroom en dacht dat ik zonder hem niets was.
10. Door zijn voortdurende geswitch tussen liefdevol en bruut gedrag, was ik totaal in de war.
11. Ik vertrouwde mijn eigen inzichten niet meer.
12. Mijn uitputting was te groot om er met iemand een gesprek over te beginnen, laat staan om te vertrekken.
13. Ik dacht dat niemand me zou geloven.
14. Ik was geïsoleerd geraakt en had geen idee waar ik hulp kon vinden.
15. Ik hield ondanks alles nog van hem.
16. Hij dramde voortdurend door en ik vreesde dat hij me nooit zou laten gaan.
17. De kerkgemeenschap waar ik toen deel van uitmaakte, zou er met alle middelen tegenin gaan.
18. Hij verlegde mijn grenzen steeds verder tot ik niet meer wist waar mijn eindgrens lag.
19. Hij herinnerde me regelmatig aan onze goede tijden samen.
20. Hij zei me bijna alle dagen dat hij van me hield.
21. Hij legde regelmatig liefdesbrieven op mijn hoofdkussen en kocht bloemen voor me.
22. Ik wachtte op een rustiger moment in onze relatie om kinderen te krijgen.
23. Inzien dat hij een sluw monster was, vond ik te pijnlijk en dus kneep ik mijn ogen stijf dicht.
24. Rechtvaardigen wat hij deed, was een tweede natuur geworden.
25. Ik was apatisch geworden.
26. Hij besliste al jaren over alles en het voelde als een totale rebellie om tegen hem in te gaan en mijn koffers te pakken.
27. Ik wou niemand belasten met mijn problemen.
28. Ik had medelijden met hem.
29. Hij en zijn familie zouden door de grootste schande gaan.
30. Ik wou zijn moeder geen verdriet doen.
31. Hij was financieel volledig afhankelijk van mij.
32. Ik wist dat hij leugens over me zou gaan rondstrooien en me overal zou zwartmaken.
33. Ik wou mijn droom van een gelukkig leven met mijn man niet uiteen zien spatten.
34. Ik had hem op onze huwelijksnacht mijn maagdelijkheid gegeven.
35. Op het einde was ik te bang geworden om te vertrekken en dacht ik dat hij me iets zou aandoen.

“Waarom ben je niet eerder vertrokken?” is een absurde vraag, gesteld door iemand die niet weet wat partnergeweld is, de dynamieken in zo’n relatie niet kent en geen idéé heeft van de gevaren die je loopt als je vertrekt. Die gevaren ken ik wel, want hoewel mijn man nooit zwaar fysiek geweld had gebruikt, stuurde hij na mijn vertrek wel een huurmoordenaar op mijn pad.

Dus in plaats van de volgende keer je schouders meewarig op te halen, eens met je ogen te rollen en te (ver)oordelen, houd de bovenstaande lijst in je achterhoofd en luister, toon begrip en reik een helpende hand.