In een taxi stappen op weg naar een nieuw leven?

Sommige mensen vragen me waarom ik niet gewoon bij hem wegging. Alsof vertrekken zo simpel is als in een taxi stappen op weg naar een nieuw, glorieus leven. Ik lees van hun gezichten af wat ze denken: “Hoe dom kon je zijn? Of hield je misschien van het geweld? Ach, zo erg zal het wel niet geweest zijn, want anders was je geen 20 jaar gebleven. Je moet het maar weten. Alleen een idioot blijft bij een gewelddadige partner...”

Hun onbegrip en veroordeling zijn stuitend. Zonder te weten waarover ze het hebben, verwachten ze een kort en duidelijk antwoord op de vraag waarom ik bij mijn gewelddadige man bleef. Kort door de bocht: in mijn relatie met langdurig, gepland geweld speelden o.m. complexe dynamieken, verstikkende controle en isolatie. Hoe langer het geweld duurde, hoe moeilijker het werd om te vertrekken.

Vaak houdt angst het slachtoffer tegen: zij (of hij) is financieel afhankelijk, denkt de kinderen (gedeeltelijk) te zullen verliezen, weet niet waar ze terechtkan of vreest voor haar leven. Dat laatste is niet uit de lucht gegrepen, want dreigen met dodelijk geweld wanneer er sprake is van uit elkaar gaan, is niet ongewoon. De meeste partnermoorden worden trouwens gepleegd op het moment dat het slachtoffer probeert te vertrekken en de daaropvolgende maanden.

Vragen waarom iemand niet zomaar vertrekt, getuigt van bitter weinig kennis over het onderwerp. Informeer je dus beter en steek die cruciale hand uit. Want die keuze heb jij wél.